W dużym skrócie. Moje problemy zaczęły się, kiedy zaczęłam chodzić. Miałam ciągłe zaparcia po ukończeniu pierwszego roku życia, jednorazowo pojawiło się krwawienie z odbytu. Moja rodzicielka chodziła ze mną po lekarzach i żadne "skuteczne" środki nie pomagały. Trafiła wreszcie na panią doktor, która zaleciła pić siemię lniane i piłam to około roku. Mama zauważyła znaczną poprawę, załatwiałam się bez kłopotu, krwawienia nie pojawiały się....
Problem powrócił pod koniec gimnazjum, początek liceum. Odżywiałam się bardzo źle, do tego mało się ruszałam, chociaż w dzieciństwie miałam sporo ruchu, byłam bardzo aktywna. Pojawiło się krwawienie z odbytu, które zataiłam przed rodzicami, co jakiś czas ten problem powracał i nikomu ani słowa.... W sumie nie czułam jakiegoś okropnego bólu i myślałam, że to jakieś zwykłe otarcia. Już wtedy zaczęłam czuć niepełne wypróżnienia, ale jakoś "dawałam radę", więc nie chciałam nikogo martwić. Po ciąży powiedziałam mamie o delikatnych krwawieniach, które pojawiały się od czasu do czasu, kilka kropelek żywej krwi na papierze. Stwierdziliśmy, że to zapewne hemoroidy, poszłam do ogólnego, dała czopki. Oczywiście problem zaniedbałam i dopiero jakieś pół roku temu obudziłam się z ręką w nocniku. Postanowiłam wypróżnienia wyregulować i zlikwidować te sporadyczne krwawienia. Czopki pomogły, nie ma tych kropli krwi na papierze, jednak udałam się do chirurga, żeby sprawdził, co się dzieje. Okazało się, że mam przewlekłą szczelinę odbytu. Lekarz zalecił maści i czopki, bo podobno przy szczelinie najlepsze jest leczenie zachowawcze (czy jakoś tak). Wszystko by było super, gdyby nie ciągły problem z zaparciami. Próbowałam już wszystkiego: siemie lniane, otręby, śliwki suszone, ogólnie zmiana diety nie przyniosła rezultatów. Co prawda wypróżniam się, ale ciągle nie do końca. W jelicie na bank coś zostaje, bo czuję ucisk na pęcherz, mam częstomocz. Kiedy następuje całkowite wypróżnianie (a nie często się to zdarza), wtedy pęcherz pracuje jak trzeba. Ileż ja się najadłam nerwów, żeby to zwalczyć i nadal nic
Poszłam więc na usg prywatnie do chirurga, w jamie brzusznej ok wszystko, pęcherz ok, mocz nie zalega, lekkie zmiany na jajniku, które mogą być niepękniętym pęcherzykiem graffa (jak to pani doktor powiedziała). Mam założoną wkładkę domaciczną mirena. Miałam też usg tarczycy (niewielki torbiel, z którym mam się zgłosić do endokrynologa). O jelitach pani doktor nic nie mówi Dała mi leki: kreon 1000 oraz zirid i nie mam bladego pojęcia na co są te leki, co mają spowodować. Nie czuję po nich poprawy, wrażenie jest to samo co przy piciu piciu lnu, czyli niepełne wypróżnienia. Pani doktor kazała brać leki dalej i zgłosić się na kontrolę za 2 tygodnie. Czuję, że te leki nie rozwiązują problemu Nie wiem, co lekarz chce tym osiągnąć. Na co są te leki? Dlaczego nic nie działa? Może macie jakiś pomysł co do diagnozy? Pani doktor nic nie chce mi mówić, na szczegółowe badania nie odsyła. W rodzinie były problemy z jelitami, u babci polipy, dziadek miał niezłośliwy guz usunięty.... Mam dopiero 25 lat, a takie problemy... Po prostu żyć się odechciewa Co robić dalej? Naczytałam się już o raku, stomiach i innych, okropnie się boję. Błagam o jakieś wskazówki, pomoc, może konieczne są szczegółowe badania, kolonoskopia? Jestem pod pierwszych próbach testu na krew utajoną (kupiłam test hemoactive), wrzuciłam dwie bibułki, krwi nie wykazało. Robiłam też test płytkowy, który wyszedł negatywnie.... Błagam was o jakąkolwiek pomoc!
także nie jesteś sama. Nie nakręcaj się, że to może być coś poważnego, bo to i tak nic nie pomoże, a wręcz przeciwnie. Myśl pozytywnie i badania rób. Z mojego dosświadczenia polecam wziąć skierowanie do szpitala i tam na miejscu bez latania i tracenia kasy zrobią ci badania podstawowe.
)
,że należy chyba gdzie indziej szukać pomocy.
ale jeżeli masz być po kolonoskopii bliżej diagnozy to warto przełamać strach.
