Ostatnie dni utwierdziły mnie w przekonaniu, że aktualny układ: zaostrzenie- studia to zabawa w kotka i myszkę. Podjęłam decyzję, że biorę urlop dziekański, bo fizycznie, psychicznie i intelektualnie nie daję rady, a to co się teraz ze mną dzieje przestało być zabawne..
Choroba tak mnie ogranicza, że nie jestem w stanie normalnie funkcjonować, a leczenie na odległość i bez ciągłości terapii nie ma sensu (tak mi się wydaje?)...
Natłok nauki, zaostrzenie, a że odporność nie taka to co chwilę jakieś infekcje łapię, dalej zwolnienia, odrabianie zaległości, praktyki w szpitalu, nauka na bieżąco, nadrabianie zaległości .... iiiiii wkoło Macieju: zaostrzenie, a że odporność nie taka.... (...). bla, bla, bla...
W sumie im intensywniej o tym myślę, to widzę, że ta dziekanka jest mi potrzebna, żeby się podciągnąć na zdrowiu, bez obaw i przeciągania poddać się leczeniu i dalszym badaniom...
Czuję, że nie daję rady pod każdym względem, a stan chorobowy i ciągłe nadganianie programowe niezbyt dobrze działa na moją psychikę.
Rodzice pewnie odetchną z ulgą, inni będą rozpaczać (tak jak moja była współlokatorka przed chwilą
)... Hmm... Może się przejmuję drobnostkami, ale nie wiem jak mam to ludziom przekazać, żeby nie załamywali nade mną rąk? Może ze mnie Matka Polka- wiem zdrowie jest najważniejsze i tego powinnam pilnować.Z jednej strony im bardziej myślę o tym urlopie, tym bardziej jestem pewna, że to dobry krok, z drugiej zaś smutno mi i żal, że będę musiała rozstać się z dziewczynami na roku, akademikiem, współlokatorką, facetami z piętra
(taki żarcik 
) itp. itd.Może piszę farmazony, jakbym nie wiedziała czego od życia chcę, ale jakoś tak mi się ciężko na sercu zrobiło... Nie mam z kim pogadać i mi się tu zebrało na wyznania...
Natuśka smutna jest ...
+ Methypred 8 mg na jelita, Humira na stawy.
A tu jednak rozczarowanie- choroba pokonuje... 
Wreszcie się udało zakończyć ten koszmar, lecz przepłaciłam to zdrowiem. Nabawiłam się silnej nerwicy, zaostrzenia pomimo upływu już ponad miesiąca nadal nie opanowałam, chociaż widzę poprawę- objawy delikatnie się zmniejszyły, poprawia mi się pamięć i wyniki są lepsze. Uważam że zdrowie jest najważniejsze, choć sama je zaniedbałam. Rozumiem jednak także dlaczego trudno Ci się rozstać ze znajomymi. Decyzja jest niezwykle trudna, zastanów się spokojnie czy czujesz się na siłach aby kontynuować teraz naukę. Fakt, do sesji zimowej blisko, lecz do końca roku akademickiego jeszcze daleko. Życzę Ci, aby udało Ci się podjąć najlepszą z możliwych decyzję. Pozdrawiam
I na ćwiczeniach będę musiała świecić oczami "czy mogę w przyszłym tygodniu?;(" A tak, to już miałabym jedno z bani. Widzisz, jestem książkowym przykładem prokrastynatora, jak ktoś jest na psychiatrii, to mogę mu służyć jako obiekt do badań 
znów mnie dopadło