Bo do tanga trzeba dwojga...

[jakubek]

Ze znanych mi opowieści wynika, że niekiedy miłość się kończy w sytuacji, gdy się okazuje, że partner jest chory (nie dotyczy to tylko CU/CD). Czy wielu z was się taka sytuacja przytrafiła? Poza tym co sądzicie o podejściu: nie szukam, bo i tak nie znajdę; poza tym i tak zostanę odrzucony? Czy mimo to nie warto próbować?


P.S. Problem nurtuje mnie od dawna, a że mój ostatnio temat wywołał lekką burzę, więc dopiero teraz go poddaję pod dyskusję.

[Patryśka]

Zapewne wiele osob podchodzi do tego w ten sposob...Ale jeali myslimy tak to w jakims stopniu jestesmy niesprawiedliwi bo generalizujemy wszystkich ludzi...Sprowadzamy do postawy egoisty..Nie kazdy przeciez bedzie szczesliwy tylko ze zdrowa osoba..Jestem wiec za probami lecz z lekkim dystansem bo przezycia sa dla nas badz co badz nieco szkodliwe.

[jakubek]

Nie chce napierac, ale moze ktos zna historie z happy endem, ktora pokazuj, ze jednak warto szukac (nie chodzi mi o niewiadomo jakie harlekiny )? Może do niektórych dotrze, ze jednak warto probowac.

[Feniks]

Jest takich historii na forum kilka , ale teraz trudno mi powiedzieć gdzie, bo są one powplatywane w różne wątki. Mam zresztą nadzieję, że i ja takową będę mógł kiedyś opowiadać Jeżeli znajdę później to o czym myślę , to podam linki.

[sztaba]

o mojej chorobie dowiedziałem się kilka miesięcy przed ślubem. Mojej - wtedy jeszcze przyszłej - żonie nie przyszło (chyba) do głowy, że z tego powodu powinna mnie zostawić. Faktem jest, że wtedy sam jeszcze nie zdawałem sobie sprawy z tego, co to za choroba i jakie "atrakcje" mogą nas czekać. A teraz jesteśmy ponad dwa lata po ślubie i żona (mam nadzieję) nie żałuje podjętej decyzji. Faktem jest, że w małżeństwie mam więcej remisji niż zaostrzeń. I oby tak dalej...

[Patryśka]

I oto przyklad z cyklu "na dobre i na zle w zdrowiu i chorobie" wiec szukajmy milosci

[jakubek]

Wątek długi, ale jak się pojawił mnie nie było jeszcze. Poza tym temat niezbyt wskazujący na zawartość... Chodzi o to, żeby w tym temacie dać niektórym (nie ważne komu) do zrozumienia, że nie ma co się przejmować chorobą w przypadku kontaktów mających na celu zawieranie intymniejszych znajomości.

[tom-as]

...że nie ma co się przejmować chorobą w przypadku kontaktów mających na celu zawieranie intymniejszych znajomości.

to ja sobie tu napisze kilka slow
czasami to nawet zawarcie znajosci calkiem 'luznej' jest trudne. Znaczy poczatek jest ok, ale jak tamta osoba (płci pięknej, żeby nie było ) sie dowiaduje 'co jest' to kontakt z nią sie dość szybko urywa/ł. Tak bylo przynajmniej u mnie. Smutne to, ale i prawdziwe ;|

[Feniks]

Najważniejsza jest według mnie akceptacja samego siebie i wiara w to, że jesteśmy wartościowymi ludźmi - bo każdy przecież jest. Jeżeli ktoś jest zakompleksiony, negatywnie nastawiony do świata etc. to przeczytanie kilku postów raczej mu nie pomoże, a czasem może nawet bardziej zdołować. Ja poznałem już sporo osób z crohnem/cu i nie spotkałem się z ludźmi którzy strasznie nad sobą ubolewają i twierdzą , że nie nadają sie do żadnego związku, ale wiem , że istnieją takie osoby wśród nas, bo i wszędzie istnieją, z tym że nie jestem do końca przekonany, czy jak przeczytają kilka historii o udanych związkach, to przełamią się w sobie... Dlatego moi drodzy pamiętajcie ,żeby przede wszystkim wierzyć w siebie, a cała reszta sama jakoś się ułoży.

Tak bylo przynajmniej u mnie. Smutne to, ale i prawdziwe ;|

Widać tom-as trafiłeś/trafiałeś na osoby, które próbują wszystko, co trudne do zaakceptowania omijać szerokim łukiem(dość słabe psychicznie), sam powiedz, czy warto się z kimś takim wiązać na dłużej?

[manka]

ja co prawda dowiedzialam sie o chorobie 7 lat po slupie ale to wlasnie moja leprza polowa mowil mi ze to nie koniec swiata i ze bedzie dobrze, ale to bylo mocno po slubie wiec nie wiem czy sie liczy

[Shima]

Ja dowiedziałam sie 4 lata po ślubie...moja 2ga polowa mowi:"no trudno....mam srającą(przepraszam)Żonę".czyli podchodzimy do tego powiedzmy "pół żartem pół serio".

[kabran]

Ja zachorowałam po 5 latach trwania związku... Blisko 3 lata diagnozowania. Wiosną mój partner oświadczył, że jest zmęczony moją chorobą (!). Wcześniej nie raz musiałam wysłuchiwać, że jestem leń i hipochondryk. W maju (przed operacją, a groziła mi stomia), kiedy było bardzo źle i chodziłam po ścianach ze strachu, nie otrzymałam żadnego wsparcia. Wręcz przeciwnie. I nadal jestem z problemem sama. Mój przypadek jest dość trudny, dodatkowo mam chorobę Hirszprunga i nietolerancję glutenu, więc lekarze dłuuugo nie wiedzieli co ze mną zrobić. I cóż, mój partner tego nie przetrzymał. W sumie mogłabym pomyśleć: Mała strata, niech spada. Tyle, że mamy 5-letnie dziecko. Smutne, ale okazało się, że tyle czasu żyłam z człowiekiem, który nie był nawet moim przyjacielem.

[Graga]

Ja dowiedziałam się o chorobie po 5 latach związku czyli 2 lata temu. W tej chwili jesteśmy już związkiem z 7-letnim stażem. Mój partner okazywał nieraz więcej zroumienia dla choroby niż ja sama na początku. Bywa tak, że musi mnie na duchu podtrzymywać (choć już trochę rzadziej) i robi to. Jedyny problem dla Niego to zapamiętanie, że czegoś nie mogę zjeść, bo jak mówi ciągle zapomina, że jestem chora. No ale nikt nie jest doskonały - ja mam niedoskonałe jelitko, On pamięć. Przypominam o sprawie i już.

[funia]

u mnie bylo tak, ze nic sie nie zmienilo- a minal rok od diagnozy i operacji.

moze zmienilo sie nawet na lepsze, bo mam taryfe ulgowa bedac chora- i moge byc ta biedna mala chora osobka;)

partner kocha i ja kocham

[Patryśka]

Po zreasumowaniu wypowiedzi wszystkich mozna a nawet nalezy stwierdzic ze to kwestia charakteru czy ktos bedzie z nami czy nie a nie jakiejs tam wytrzymalosci na chorobe drugiego..Jest wazne czy kocha prawdziwie...Pozdrawiam i glowka do gory