Może napiszę jak się o tym dowiedziałam i w jaki sposób musiałam się z nią zaprzyjaźnić:). Dokładnie pod koniec 1 liceum zaczęłam wędrować od lekarza do lekarza, ponieważ nikt nie mógł dopatrzeć się przyczyny moich niesamowitych bóli brzucha, wielkich siniaków na nogach i aft w buzi. W momencie, kiedy moje CRP wzrosło do 222 a gorączka sięgała 40 stopni lekarze stwierdzili, że jednak nie symuluje!!! i coś jest chyba nie tak
W miejskim szpitalu leżałam tydzień, po którym przewieźli mnie do Centrum Zdrowia Dziecka do Ligoty z podejrzeniem Crohna- tam wszystko poszło jak z bicza. W tydzień wykonali mi wszystkie badania i postawili wstępną diagnozę, która potwierdziła się po wynikach hist-pato. Po miesiącu- z koszyczkiem leków, byłam w domu Wtedy miałam na co narzekać. Krwawiłam, schudłam 15 kg (potem napuchłam przez sterydy, więc równowaga była
), po wyjściu ze szpitala przez zwykły Salofalk wypadła mi większość włosów. Byłam w depresji, nie chciałam wychodzić z domu, taki wiek:) Nie mogłam pogodzić się z własnym losem, bo wtedy odbierałam to jako niesamowity ciężar. Dzisiaj, po tylu latach mogę powiedzieć, że życie z crohnem nie jest takie straszne!!!
Musiałam się z nim zaprzyjaźnić. Moje życie nie różni się od życia moich znajomych, żyje aktywnie, studiuje, bawie się. Jedyną różnicą jest to, że muszę łykać tabletki, trzymać dietę i czasami odwiedzić szpital, ale wmawiam sobie, że to zwykły odpoczynek. Miałam parę problemów z tym badziewkiem, ale chyba przez to, że to do dzisiaj mało rozpowszechniona choroba. W tym momencie jest dobrze, nie zapeszając, ponieważ uporządkowałam sobie wszystko w głowie, a to jest najważniejsze. Mam nadzieję, że zawsze tak będzie, w końcu co nas nie zabije, wiecie
Nie wiem, jak to wygląda u innych osób, bo nie znam nikogo chorego na podobną chorobę, dlatego odważyłam się napisać.
pozdrawiam!
Remisja 
ja też mam 21 lat ale jeszcze nie zdiagnozowana, mam nadzieje że jak postawią mi diagnozę to jakoś się też zaprzyjaźnie z chorobą 
nie należy zaprzyjaźniać się 
ale mądrze 
to