Psycholog, psychoterapeuta, psychiatra?

[justjust]

Nie wiem do kogo mam się zgłosić do psychologa czy do jakiegoś innego lekarza. Czy znacie jakiegoś dobrego lekarza w Wielkopolsce który mógłby mi pomóc?
Niby rozmawiam o tym co czuje w związku z chorobą ale nie mogę się pozbierać i tego sobie poukładać w głowie. Wystarczy mały szczegół aby zepsuł mi się humor i żebym zaczęła płakać...
Z moją chorobą wiąże się wiele niemiłych wspomnień. Rok temu trafiłam do szpitala z ogromnym bólem brzucha. Później było w tym szpitalu tyle okropnych rzeczy, tyle bólu. Od tego się wszystko zaczęło.Nie mogę się po tym pozbierać. to było jak koszmar, piekło.
PROSZĘ Was o pomoc. Czy ktoś z Was także coś takiego przeżył??

[Gundis]

Czy ktoś z Was także coś takiego przeżył??

Oczywiście, justjust. Ja osobiście leczę się psychiatrycznie od ponad roku. Dzięki lekom otrzymanym od lekarza (Efectin ER) udaje mi się w miarę panować nad swoim nastrojem, mimo wyjątkowo agresywnego rzutu choroby. Dlatego szczerze Ci polecam wizytę u specjalisty - nie warto w ogóle rozważać, czy jest to sensowne, ani bać się czegokolwiek. Jedyną kwestią do rozwiązania pozostaje wybór lekarza. Być może pomogą Ci w tej sprawie użytkownicy z Wielkopolski. A ja wszystkiego co dobre życzę

[LoneWolf]

Nie jesteś sama, setki osób przechodzą przez to samo. Potrzebna Ci terapia, która powoli przyzwyczai Cię do życia w nowych okolicznościach.

[lila]

Justjust u mnie zaczeli sie 10 lat temu skretem kiszek, operacja i swiat wywrocil mi sie do gory nogami....do tego chlopak zostawil mnie w szpitalu i wiecej sie nie odezwal... 10 lat temu u nas nie bylo zbyt wiele wiadomo na temat tej choroby ani tego jak z tym zyc, w internecie tez niewiele mozna bylo znalezc... Poradzisz sobie!!!! Wyzalaj nam sie ile chcesz! Gwarantuje Ci ze tu znajdziesz wsparcie i zrozumienie! Trzymam za Ciebie kciuki!!!!

[renata2305]

Ja też niedawno dowiedziałam się o chorobie i jak narazie staram się z tym jakoś zyć.Czasami jest ciężko,ale dasz sobie rade,a pomoc psychologa przyda się do zaakceptowania nowego stamu rzeczy... Mam nadzieję,że wszystko się ułoży. Trzymaj się

[nataliak71]

jesli sama sobie nie radzisz to pewnie, idz do psychologa. Na pewno nie zaszkodzi, a moze pomoc, albo sama stwiedzisz ze nikogo nie potrzebujesz
Trzymaj sie!

[Cinimini]

Wczoraj byłam na komisji w celu uzyskania zgody lekarza orzecznika na powrót do pracy. I ku mojemu zaskoczeniu pani dr która mnie przyjęła jest jedna z nas!. Jak zobaczyła na co choruję od razu zaczęła mnie traktować jak dobrą znajoma . Siedziałam u niej dość długo, a ona opowiadała mi jak radzić sobie z chorobą. I jako 'złoty środek' poleciła mi wizytę u psychiatry. Mówiła, że ona bardzo sie męczyła z CU, a odkąd jej przyjaciółka psychiatra przepisała jej odp. leki to ma spokój. Jak powiedziała 'wszystko jej wisi-a to klucz do spokojnych jelit'. Podała mi namiary na ta swoją znajomą no i chyba skorzystam. Choć 'psychiatra' wiadomo jak się kojarzy... ...

[Piciu]

a odkąd jej przyjaciółka psychiatra przepisała jej odp. leki to ma spokój. Jak powiedziała 'wszystko jej wisi-a to klucz do spokojnych jelit'

Cini przypadkiem nie powiedziała Tobie jakie przypisała jej leki psychiatra ? Brałem już jakieś ,lecz z różnym skutkiem , a nóż widelec te by załatwiły sprawę...

Proszę , jeżeli będziesz znała nazwę tych leków , napisz mi na pw.

[Piciu]

ze te same leki roznie dzialaja na roznych ludzi.

wiem doskonale. Może nawet je brałem , lecz chce się upewnić , kto pyta nie błądzi ponoć.

[Cinimini]

Proszę , jeżeli będziesz znała nazwę tych leków , napisz mi na pw.

Podam jasne. Ale dopiero we wtorek mam dzwonić, aby umówic sie na wizytę. Sama jestem ciekawa tej pani doktor i co ona mi poradzi, głos ma sympatyczny .

[Piciu]

Podam jasne.

dzięki

[Agu]

Nie jesteś sama, setki osób przechodzą przez to samo. Potrzebna Ci terapia, która powoli przyzwyczai Cię do życia w nowych okolicznościach.

Dokładnie, z tym się zgadzam- ja miałam straszne problemy. Na szczęście dobrano mi leki, które działają idealnie i moje choróbsko wręcz zniknęło, ale gdyby nie to, to już dawno siedziałabym na terapii. A to dlatego, że nie tylko zamęczał mnie ten ból i inne dolegliwości, ale i poczucie winy (bo nie mam ochoty nigdzie wychodzić z przyjaciółmi, jestem drażliwa, nie mam siły i ochoty się uśmiechać, ciągle chce mi się tylko spać). Zresztą i tak planuję się wybrać na terapię, bo czuję, że mi się to przyda, po tym wszystkim. Mam wybitny uraz do służby zdrowia i nie chce wiedzieć co by było, jakbym znów wylądowała w szpitalu.

[toczka]

We wtorek jestem umowiona z psychiatra... Ma mnie skonsultowac zeby zadecydowac czy nadaje sie na jakas terapie.
Choroba zawladnela mna calkowicie. Kolejne glupie zaostrzenie a ja reaguje jak świr albo histeryk. Mozliwe, ze to tez zasluga sterydow...
W kazdym razie, zasugerowano mi taka opcje i tym razem nie odmowilam. Sama nie dam sobie rady z kolejnym dniem. Jeszcze pare tygodni temu wypisywalam Wam na forum, ze najlepsza terapia na nasze choroby jest milosc. Teraz i jej juz nie ma. Moj prezent od losu okazal sie tylko pustym pudelkiem. Ludzilam sie, ze w jakims stopniu zycie wynagradza mi katusze. Ale nie, ono dokopalo jeszcze bardziej.

[Agu]

Dobrze, że idziesz na tą konsultacje, bo ta choroba naprawdę może dobić. W ogóle jak dla mnie, to każdy z nas powinien mieć obowiązkowo taką konsultację, bo w końcu będziemy żyć z tym do końca życia. A wcale nie jest łatwo się z tym pogodzić. I z objawami i z wieczną możliwością nawrotu gdy jest dobrze.
A co do miłości- nie poddawaj się, życie nie jest takie złe Zawsze się uśmiecha wtedy kiedy się tego najmniej oczekuje

[mar]

We wtorek jestem umowiona z psychiatra... Ma mnie skonsultowac zeby zadecydowac czy nadaje sie na jakas terapie.
Choroba zawladnela mna calkowicie. Kolejne glupie zaostrzenie a ja reaguje jak świr albo histeryk. Mozliwe, ze to tez zasluga sterydow...
W kazdym razie, zasugerowano mi taka opcje i tym razem nie odmowilam. Sama nie dam sobie rady z kolejnym dniem. Jeszcze pare tygodni temu wypisywalam Wam na forum, ze najlepsza terapia na nasze choroby jest milosc. Teraz i jej juz nie ma. Moj prezent od losu okazal sie tylko pustym pudelkiem. Ludzilam sie, ze w jakims stopniu zycie wynagradza mi katusze. Ale nie, ono dokopalo jeszcze bardziej.

Toczko, głowa do góry, będzie dobrze.
to że choroba robi spustoszenie nie tylko w jelitach to prawda. Gubi się też po drodze masę mikroelementów których niedobór nie jest obojętny dla psyche. A co tu dużo gadać, w NZJ trzeba mieć siłę do walki o każdy dobry dzień.