Zresztą mam dołka psychicznego już od kilku miesięcy, nie radze sobie ze stresem, życie przestało mieć kolory, jestem totalną fajtłapą, bo nie umiem sobie znaleźć normalnej pracy
Albo nie umiem reagować normalnie na to, że szef na mnie wrzeszczy, wyzywa, zaraz muszę się rozpłakać 
:cenzura: totalna Po co w ogóle człowiek żyje, po jakiego gro.... Nic tylko praca, dom, praca, dom, nic nie ma radości. Nie mam sił wstać rano z łóżka i zacząć dzień. Żyje tylko od piątku po południu do niedzieli wieczorem. Tomek ( mój mąż) mówi często, że jesteśmy małżeństwem 12 lat i czego się dorobiliśmy? Dwa mieszkania, w tym jedno na kredyt, córka chora, ale da się żyć, mieszkanie w bloku, a zawsze chciał miec domek, pracujemy oboje i tylko tyle mamy? Żadnych wakacji, samochód 18-letni, ogródka brak i z czego tu się cieszyć.To słowa mojego męża. Jak mi smutno gdy tak mówi. Naprawdę się staram, ale więcej nie potrafię zarobić, by miał ten swój domek, wakacje w Australii, mógł kupowac ciuchy w markowych sklepach itp Niby mówi, że jest szczęśliwy, ale czy szczęśliwa osoba mówi takie rzeczy Pracuję jako księgowa, on jest informatykiem i to za mało Żyć się już nie chce. Nie piszcie tylko, że użalam się nad sobą. Pewnie się użalam, ale gdzieś to muszę napisać.
Nawrzeszczał na mnie, spokojne tłumaczenia nie odnosiły skutku, w końcu ja podniosłam głos, bo wmawiał mi głupoty 
Tego chyba nigdy się nie nauczę.