Zastosowanie kliniczne
Zastosowanie klindamycyny należy rozważyć w leczeniu poważnych zakażeń poza ośrodkowym układem nerwowym, w których się podejrzewa udział B. fragilis lub innych beztlenowców opornych na penicylinę. [18] Zakażenia wewnątrz jamy brzusznej i miednicy mniejszej najczęściej mają etiologię mieszaną, w związku z czym można je leczyć klindamycyną w połączeniu z antybiotykiem aktywnym wobec drobnoustrojów Gram-ujemnych, np. aminoglikozydem. [6]
Klindamycynę można stosować w terapii empirycznej ciężkich zakażeń dróg oddechowych wywołanych przez beztlenowce. Wyniki niektórych badań wskazują, że w tych przypadkach jest ona skuteczniejsza od penicyliny. [19,20] Klindamycyna jest także użytecznym antybiotykiem alternatywnym u chorych uczulonych na penicylinę lub gdy penicylina jest nieskuteczna.
Klindamycyna w połączeniu z antybiotykiem o dużej aktywności wobec tlenowych bakterii Gram-ujemnych (np. aminoglikozydem) jest skuteczna w leczeniu mieszanych zakażeń stopy cukrzycowej i owrzodzeń podudzi. Można ją stosować zamiast penicyliny w zakażeniach wywoływanych przez C. perfringens, a połączenie obu antybiotyków bywa skuteczniejsze niż każdy z nich stosowany osobno. [11]
Doustne preparaty klindamycyny oraz krem dopochwowy stosuje się - zamiast metronidazolu - w leczeniu waginozy bakteryjnej. [21,22] Roztwory klindamycyny do użytku zewnętrznego są skuteczne w leczeniu trądziku pospolitego i różowatego. [23-25]
Działania niepożądane
Biegunka jest częstym skutkiem niepożądanym leczenia klindamycyną, a niebezpieczeństwo wystąpienia zapalenia jelita grubego wywołanego przez C. difficile ogranicza jej zastosowanie do sytuacji, w których istnieją rzeczywiste wskazania kliniczne. Wprawdzie powikłanie to obserwowano w trakcie leczenia niemal wszystkimi antybiotykami, jednak w przypadku klindamycyny występuje z częstością 0,01-10%. [6] Stwierdzano je również u chorych stosujących miejscowe preparaty klindamycyny w celu leczenia trądziku. [26]
Zapalenie jelita grubego wywołane przez C. difficile może przebiegać łagodnie i ustępować samoistnie lub prowadzić do bardzo ciężkiego stanu i zagrażać życiu chorego (p. "Rozpoznawanie i leczenie biegunki oraz zapalenia jelita grubego powodowanych przez Clostridium difficile", Med. Prakt. 7-8/99, s. 149-164 lub wyd. specjalne 2/2000, s. 46-62 - przyp. red.).
W diagnostyce tego zakażenia u chorych leczonych klindamycyną wiarygodne wyniki daje test cytotoksyczności w hodowli komórkowej in vitro na obecność toksyny C. difficile. [27] Testy immunoenzymatyczne są wprawdzie swoiste, ale mniej czułe, można je natomiast bez trudu wykonywać w szpitalach miejskich, ponieważ nie wymagają hodowli komórkowych. [28] Leczenie zapalenia jelita grubego wywołanego przez C. difficile polega na przerwaniu podawania klindamycyny (lub innego antybiotyku, który je wywołał) oraz stosowaniu wankomycyny lub metronidazolu doustnie.
Klindamycyna może wywoływać również inne, łagodniejsze skutki niepożądane ze strony przewodu pokarmowego, takie jak: brak łaknienia, nudności, wymioty, wzdęcie, uczucie gorzkiego smaku oraz przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych w osoczu. [29-31]
Opisywano także reakcje nadwrażliwości, między innymi osutki oraz - rzadziej - gorączkę polekową, eozynofilię i wstrząs anafilaktyczny. [6] Rzadko występowała neutropenia i małopłytkowość. [29] Klindamycyna bezpośrednio hamuje kurczliwość mięśni i może przedłużać blokadę p
A do czego strzelają z tak grubej rury???
Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na klindamycynę i(lub) linkomycynę. Nie stosować u noworodków do 30. dnia życia. Należy zachować ostrożność u chorych w podeszłym wieku, w ciężkiej niewydolności nerek i(lub) niewydolności wątroby, chorobach żołądka i jelit (zapalenie jelita grubego, także w wywiadzie).