Cu/Cd a miejsce zamieszkania?

[ESka]

Tak sobie teraz pomyślałam, że może jak nie chcemy kogoś martwić w tym przypadku rodziny to chcemy żeby było dobrze, a przynosi to odwrotny skutek. Poprostu sobie myślimy oby mnie nie bolało obym nie musiała często latać do wc bo wszyscy będą się martwić, a ponieważ się na tym bardzo skupiamy dzieje się odwrotnie jakby sami wywołujemy złe samopoczucie bo za dużo o tym myślimy. (chyba znów wyszło mi masło maślane )

[-Ania-]

częstsze wizyty w wc, bóle brzucha większe niz w domu zdarzają mi się przeważnie gdy jestem w domu u.. Artura. I to smutne, ale jego rodzina działa na mnie bardzo stressująco. A zwłaszcza jego ojciec - typ człowieka z zasadami, takiego, dla którego moja choroba to temat tabu - stąd wie bardzo mało. A ja się denerwuje, najbardziej jak mnie o cos zapyta: - np. Czemu nie chce jesc ciasta? (Mama Artura super piecze, docieniam to, ale ciasta upieczonego 2-3 godziny wczesniej nie zjem, bo mnie "przeleci" totalnie). W ogóle czasem wystarczy, że sie na mnie popatrzy a ja juz musze isc do wc. I tu tez jest problem, bo z tego wc wszystko słychać. I jak tu sie odgazować ... Jak tylko z jego domu wyjde to czuje ulge.

Takze, mysle Zeno, podobnie jak inni jest to sprawa podświadomości i psychiki. W opisanym przeze mnie przypadku nie wystarczy tylko porozmawiac (z ojcem Artura sie nie rozmawia), dla mnie najlepsze jest unikac tego miejsca. Ale to rodzi kolejny problem - Mama Artura sie pyta, czemu ich nie odwiedzam. I to sie jeszcze bardziej skomplikuje jak tylko rodzice nasi się zapoznają (co ma w tym roku nastąpić). Już na samą myśl o tym częsciej korzystam z wc.

[artur]

u mnie jest jakoś odwrotnie, jak jestem w domu to jest OK.
Parę lat temu wylądowałem w Holandi to bywało kiepsko ,tak samo jak mieszkałem w Cieszynie to bywałem czesto na pogotowiu. Dopiero teraz w domu się wszystko unormowało, nie wiem czyja to zasluga żony, dziecka, a może teraz mam dla kogo żyć? i crohn zszedł na drugi plan

[-Ania-]

częstsze wizyty w wc, bóle brzucha większe niz w domu zdarzają mi się przeważnie gdy jestem w domu u.. Artura.

Ty masz to "szczescie" ze dobrze wiesz o co chodzi
Ja dalej sie nad tym zastanawiam

Super szczęście wolałabym, żeby takich sytuacji nie było.
Ale to moze byc choc troche podobne do Twej sytuacji - jesli chodzi o atmosfere w domu Twoim i u Artura. Na moje oko chodzi tu o to, że Cię "drażni" sytuacja w domu, nadopiekuńczość Twej Mamy (jesli tak nie jest, to sprostuj., moge miec przeterminowane dane), nerwowa atmosfera. Moze i po Tobie to "spływać", ale jelitom tak jakos tego sie nie da wytlumaczyc i one jakby "wiedzą swoje" i reagują po swojemu - czyli wiadomo jak.

Poza tym, to pierwszy mój post (od sądnego dnia) do Ciebie przyjaźnie nastawiony.

pozdrawiam
Ania

[Cinimini]

z tego co sam zauważyłem to taka zmiana miejsca zamieszkania u mnie wpływa jakoś tak raczej pozytywnie na psychikę...

Tez to zaobserwowalam i doszlam do wniosku,ze to jest na tej zasadzie,ze gdy jestem poza domem to mam swiadomosc,ze jestem zdana sama na siebie,wiec musze sie trzymac. No,a gdy jestem w domu przy mamusi,nastepuje pewne rozluznienie ... tak jakbym podswiadomie wiedziala,ze tu moge sobie pozwolic na "wiecej" bo juz nie jestem sama...

[goniusia]

A jaka mialas tam ekipe? Ta sama co na codzien?
Czy to oderwanie sie od pracy/codziennosci, czy od ludzi

Ekipa ta sama bo syn i mąż.Ale całkiem inne twarze niż u mnie w mieście.Luz totalny,nikt cię nie zna i wszystko ci zwisa

[Raysha]

To ja powiem coś od siebie. Jak chorowałam przez 6 lat w podstawówce (notoryczne zaostrzenia związku z tym leżałam prawie cały czas w szpitalu średnio co 2-3 miesiące leżałam po 2-3-4 tygodnie.) Zauważyłam bardzo wtedy dziwne zjawisko w szpitalu mnie brzuch nie bolał a w domu bolał. Doszłam do wniosku że w szpitalu czułam się bezpiecznie (nie żeby w domu była jakaś przemoc czy coś ) po prostu czułam luz, że nie musiałam iść do szkoły i nie musiałam się martwić a bardzo się przejmowałam zaległościami i opanował mnie po prostu strach...Jak wracałam do domu to od nowa zaczynały się boleści, wymioty i biegunki itp. Potem uświadomiłam się że się boję szkoły...postanowiłam zmienić swoje podejście i zaczęłam się uczyć dla siebie i nie przejmowałam się za bardzo ocenami (a ja bardzo ambitny być człowiek ) Więc myśę że na to ma wpływ psychika.
Pamiętam że jak byłam na jednej zielonej szkole w Świnoujściu to mnie nic nie bolało mimo że dietetycznie praktycznie jadłam co oni (nie miałam jeszcze diety bezglutenowej) Natomiast jak byłam na drugiej zielonej szkole to się fatalnie czułam i chyba wpływ miało towarzystwo bo mi się nie podobało tam...

Także wg mnie w pewnym sensie otoczenie tez ma wpływ

[Joanna23]

Ja proponuje zamieszkać w woj. podkarpackim. Co roku tam jeżdże i przez ten czas mam spokój z chorobą. Ale tylko wrócę do siebie na śląsk i już wszystko wyglada normalnie jak to w tej chorobie.

[Kropelka]

u mnie po czesci ma wplyw na chorobe stres jestem takim czlowieczkiem ze jak sie czegos obawiam to biegam do toalety jestem za ambitna i cierpie gdy cos mi nie wychodzi albo nie moge czegos przezwyciezyc (najgorzej jest w szkole chce sie dobrze uczyc a nie zawsze mam sily by cigale siedziec nad ksiazkami i potem sie zaczyna...)Chociaz we wakacje jak jestem wyluzowana moj Crohnik tez potrafi dac o sobie znac
Taka totalna odskocznia dla mnie sa Bieszczady tam wypoczywam na maxa

[Miki]

Ja jak byłam w górach na natrach-to czułam się wyśmienicie Ten klimat chyba mi słuźy Kupka idealna !

[ewkunia]

mi nigdy nic nie bylo w szpitalu także;p nawet,gdy cierpialam na największe konwulsje

co do miejsc-kiedyś automatycznie, gdy wchodziłam do skm w Trójmiescie, czułam ze za chwile muszę iść do wc Chyba klaustrofobia dala się we znaki;p

Tak samo dziala na mnie uniwerek, dentysta i uwaga... fryzjer;p Koi za to bardzo jazda samochodem. Ciekawe:)

Pozdrowienia cieplutkie

[Joanna23]

co do jazdy samochodem masz rację. Mogę jechać w aucie przez 8 godzin i moja choroba nie daje o sobie znać

[dymek]

no i znow winna wszystkiemu psychika i nasze nastawienie u mnie bylo tak ze na pare dni przed wyjazdem na jakie kolwiek wakacje bylo tylko i wylacznie myslenie o chorobie czy mnie dopadnie no i oczywiscie dopadala tak mialem zjebane 4 lata z rzedu wyjazdy w tym roku powiedzialem oooo nie nigdy wiecej i mialem totalnie w d.... co sie stanie no i pojechalem na zaplanowany wyjazd motocyklem do hiszpani i jedyne co bolalo to patrzenie jak inni objadaja sie pizzami i innymi wynalazkami

[obyty.z.cu]

w moim przypadku cu = stres i nerwy....no ale to bylo dawno temu..stad niestety teraz procz lekow na CU musze brac i na stres i nerwy...tak to dziala...po 28 latach wiem co mowie....problem tylko w tym,by zrozumiec "swoje" skad sie bierze choroba..bo kazdy jest inny....jak z dieta...kazdy ma inna...a i tak cu zawsze wroci ! wazne by sie nie poddawac !

[obyty.z.cu]

Pandzia...no to mamy wspolny ogląd sytuacji....problem robi sie wtedy, gdy czas choroby sie zwieksza...tzn....to co piszesz "jem wszystko" jest ok...ale..ale...DO CZASU...i..zeby nie przedłużac...najpierw zaszkodzi smazone...a potem surowe...owoce i warzywa..nie zapominajac o takich drobiazgach , jak to ze w truskawkach i malinach sa drobne pestecznki..itd.....pisze to..aby uswiadomic,ze nic nie jest wieczne...wazne by byc przygotowanym i wyprzedzac...wtedy lepiej sie zyje i akceptuje to co nieuniknione..!