Czy Crohn ogranicza/wyklucza z pewnych zawodów?

[Natuśka]

Mam pytanko...
Czy Crohn ogranicza do wykonywania jakiś zawodów, np.: medycznych?
Bo mam dylemat i to poważny...
I po dzisiejszym dniu mam obawy, że ktoś może mieć jeszcze większy dylemat ode mnie...
Sama nie wiem co o tej sytuacji myśleć... pomóżcie

[Natuśka]

no racja...
Studiuję położnictwo na AM. obecnie mam zaostrzenie i na wykładzie z anatomii musiałam szybko czmychnąć na kibelek wykład ten mam z lekarzem. No i mojej dłuższej nieobecności wysłał jedną dziewczynę z roku żeby sprawdziła co się dzieje.. No i teraz się zaczęła jazda.
Kazałam tej lasce powiedzieć, że jest ok i że wrócę zaraz. Owszem wróciłam, ale po krótkiej chwili znów musiałam zaliczyć pilną, ekspresową rundkę wiadomo gdzie. Nie wróciłam już na salę,a po wykładzie poszłam zabrać swoje rzeczy i miałam no przynajmniej poważną rozmowę...
na pytanie co mi się tam działo, że wyszłam ponownie. No i się przyznałam, że mam Crohna.
A pan Dr się na mnie spojrzał i powiedział, że on się głęboko zastanawia nad słusznością moich studiów na tym kierunku... Zaczął mi gadać, że położna powinna być okazem zdrowia i takie tam... Mi się tak przykro zrobiło, że mu powiedziałam ze łzami w oczach, że czy mu się to podoba, czy też nie i tak ukończę te studia!
Wyszłam.


a potem wpadłam w dół......

[Natuśka]

no ja liczę się z taką możliwością, ale jak ten dr zaczął mi tak mówić to się poczułam tak jakby wykluczona ze środowiska,a nawet zdyskryminowana! Może źle go odebrałam, ale autentycznie tak się poczułam. Chyba nie po to dostałam się na wymarzone studia, żeby teraz z nich rezygnować!

[Mamcia]

Na uczelniach medycznych tolerancja zero, a najgorzej na medycynie. System studiów (2 tygodnie i zaliczenie) skutecznie eliminuje osoby mniej sprawne.
Co do zawodu położnej to nie wszystkie pracują na porodówkach, gdzie rzeczywiście trudno wybiegać co chwilę do kibelka.

[Natuśka]

Już się miałam zacząć alienować...

I tak teraz zaczęłam sobie rozmyślać, że są dwie opcje: albo się poddać i odpuścić, albo walczyć i przełamać barierę! Albo motywacja, albo ewakuacja!
Ale chyba za dużo mnie to wszystko kosztowało pod każdym względem żeby teraz zrezygnować i dać sobie fory..
A słowa tego wykładowcy DOKTORA mnie wręcz rozczarowały, bo myślałam, że można jakieś wsparcie uzyskać, a nie zwykłe ..... nooo nie dokończę ... tym bardziej, że prze złożeniem dokumentów na uczelnię spytałam o to tak z buta, prosto z mostu lekarza, co prowadzi leczenie i powiedział, że nie ogranicza mnie to, co mnie bardzo ucieszyło, a tymczasem przeżyłam istne trzęsienie ziemi....
No i utwierdzam się w świadomości, że tolerancji brak. .. a szkoda, i to wielka...

[Misia]

treść wpisu została usunięta na prośbę użytkownika

[Natuśka]

kurczę, wiecie co nawet jakbym miała w przyszłości nie pracować w swoim zawodzie (no nie wiem: choroba by mi nie pozwoliła z jakiś powodów? ,oby tak nie było... .) to chociaż nie będę miała sobie nic do zarzucenia, np.: że się nie zrealizowałam..
No bo kto warunki wyznacza: ja czy jelitka?

[Misia]

treść wpisu została usunięta na prośbę użytkownika

[Natuśka]

No tak-mądre słowa
I niech mi ktoś powie jeszcze coś w tym rodzaju jak usłyszałam dziś to wklepie i to ostro!
Ale na serio: dziś to już było przegięcie jak dla mnie. Początek dnia miałam nieciekawy,ale "nie ma takich gór,których byś nie przeskoczył"
zaczynam etap mobilizacji, ale ciekawe na jak długo...

[deep navy]

A pan Dr się na mnie spojrzał i powiedział, że on się głęboko zastanawia nad słusznością moich studiów na tym kierunku... Zaczął mi gadać, że położna powinna być okazem zdrowia i takie tam... Mi się tak przykro zrobiło, że mu powiedziałam ze łzami w oczach, że czy mu się to podoba, czy też nie i tak ukończę te studia!
Wyszłam.

Gdyby to powiedział tzw.moherowy beret w poczekalni do lekarza to ok.
Ale, że lekarz takie bzdury odpowiada?
Wszak są to ludzie inteligentni i dobrze wykształceni.
Tak ciężko zrozumieć im drugą osobę?
Sama marność mnie otacza na tym świecie.

[Natuśka]

No też mnie jego wypowiedź zagięła

[Marekk]

Znałem z opowieści osób studiujących paru lekarzy-wykładowców z Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego i bardziej wyrozumiała na chorobę jest dowolnie spotkana osoba na ulicy i poproszona o pomoc przez nieznajomego, ale nie jest to zasada, aczkolwiek to, że ktoś jest dobrym lekarzem, nie znaczy że w takiej sytuacji zachowa się odpowiednio. Wydaje mi się, że tak jak pisały już inne osoby, jeśli to JEST kierunek, który Cię naprawdę interesuje i w którym widzisz siebie w przyszłości, to nie powinnaś z tego rezygnować. Nie twierdzę, że będzie łatwo, ale przekwalifikować się możesz zawsze i lepiej to zrobić dopiero jeśli okaże się, że to jednak nie jest to co sobie wymarzyliśmy.

Jak wielokrotnie było powtarzane na tym forum, choroba pod żadnym pozorem nie może przekreślać naszych marzeń i dążeń więc głowa do góry i powodzenia, bo jestem pewien, że dasz sobie radę

[leila]

jak chcesz ,rób te studia a potem zdecydujesz, znajoma połozna nie jest przy porodach tylko chodzi do domów maluszków pokazywac jak kapac itp.
ja tez mam inny zawód wyuczony a rynek pracy wymusił prace w innym zawodzie

[katjank]

Zgadzam się z tym co piszą jak zwykle mądrzy poprzednicy.
Mogę Ci podać przykład mojego M. Crohn dopadł go właśnie na studiach. Studia trudne, ciężko się było dostać i ciężko przetrwać a tutaj w połowie drugiego roku choroba. Dotarł do końca roku. Wakacje przyniosły trochę wytchnienia, odpoczynku. Niestety nikt nie wiedział co mu jest. Na trzecim roku udało mu się zaliczyć część przedmiotów z zimowego semestru. Później nie był w stanie nawet wychodzić z domu. Kilka hospitalizacji. Operacja. Powoli wracał do świata żywych. Na studiach musiał wydeptać dla siebie ścieżkę. Dostał odpowiednie zaświadczenia ze szpitala i od uczelnianego lekarza. Wznowił studia zaliczając jednocześnie zaległe dwa semestry.
Wytrwał. Obronił się w terminie. Miał nawet publikację. Nie było łatwo. Ale nie poddał się. Skończył studia. Myślę, że o ile z profesorami sobie jakoś poradził (choć nie byli wyrozumiali) o tyle ludzie dookoła niekoniecznie byli pomocni. To jednak nie miało znaczenia. I choć teraz nie pracuje w zawodzie - rynek - to myślę, że nie zmienił by studiów na inne właśnie z powodów choroby.
A pracę można mieć i najlżejszą - jak choroba dopadnie niewiele da się zrobić.

Jeśli tylko marzysz o położnictwie nie zastanawiaj się.
Bardzo chciałabym w wieku 19 lat wiedzieć, co bardzo chcę robić bądź czego się uczyć. Tak więc korzystaj z tego.

[nataly]

O tym, ze mam Crohna dowiedziałam się na 4 roku studiów, po operacji na dodatek, nie było mnie na uczelni prawie miesiąc ale kiedy wyjaśniłam nieobecność, nikt nie robił mi problemów wszyscy byli życzliwi, może dlatego, że w większości psycholodzy i pedagodzy Skończyłam studia bez większych problemów, ze świetną średnią i wcale nie chcę się jakoś chwalić tylko zaznaczyć, ze choroba nie zawsze musi mieć duży wpływ na nasze decyzje. Oczywiście, zależy to od jej natężenia ale ja wierzę, że jeśli podoba Ci się praca położnej to jednostkową opinię wykładowcy możesz sobie darować Bo czasem ludzie nie wiedzą co mówią... Ja kiedyś od lekarza pierwszego kontaktu, który mnie nie znał, usłyszałam: "OOOO to Pani ma Crohna??? O to może Pani w każdej chwili wykitować..." To jest cytat...Wtedy się we mnie zagotowało, ale doszłam do wniosku, że pewnie ten osobnik niewiele wie o tej chorobie Mam nadzieję, że będziesz robić to co lubisz i że choroba nie będzie bardzo się "uaktywniać"