IBS - Zespół Jelita Drażliwego

[Drasilia]

Niespecjalnie... I boję się próbować, bo mnie zjedzą Na razie wszyscy mi wmawiają anoreksję, więc jak usłyszą o jakiejkolwiek diecie lub ją zauważą, to raczej długo mi nie dadzą na niej być. W sumie ważę 44 kg przy 160 cm wzrostu i dla wszystkich to jakiś dramat. Celiakia? Hm... A jak można ją wykryć? W sumie w tych dolegliwościach zastanawia mnie to, że budzą mnie w nocy i generalnie nie chcą za specjalnie podporządkować się mojemu rytmowi dnia, jak to podobno jest w IBS. A co do nakręcania się... wiem, że nie powinnam, ale... jak przestać ciągle o tym myśleć i się czegoś doszukiwać? To brzmi głupio, ale chyba sobie z tym nie radzę...

[Coralie]

Skoro nie masz zmian to powinnaś skakać z radości a nie wmawiać sobie chorobę O celiakii więcej tutaj http://www.celiakia.pl/

Akurat z Twoich postów można wywnioskować, że jesteś klasycznym przykładem IBS

A co do nakręcania się... wiem, że nie powinnam, ale... jak przestać ciągle o tym myśleć i się czegoś doszukiwać?

Nie czytać, nie sprawdzać, nie przeszukiwać internetu, cieszyć się, że się nie ma zapalenia.

[Drasilia]

To chyba rzeczywiście pozostaje mi uspokojenie się jakoś i może zwolnienie trybu życia... Oczywiście po maturach I rzeczywiście skakanie z radości, że nie ma zmian

[pea]

Drasilla rozumiem, bo sama miałam podobne obawy co do Twoich dotyczących diety.. Strasznie spadła mi waga i też boję się kombinować z dietą na własną ręką - ważę 51 kg przy wzroście 174. Gdyby Ci się jednak udało zdobyć skierowanie do dietetyka to myślę, że rodzina nie miała by nic przeciwko.

Póki co Spróbuj się przypatrzeć swojej diecie - odrzucić wysoko przetworzone pokarmy, napoje kolorowe-gazowane, jedzenie typu fastfood, smażone itp. Nie chodzi tutaj nawet o dietę, ale po prostu o zdrowe odżywiania się.

Z pomocą dietetyka myślę, że da się w jakiś sensowny sposób wykluczać pewne grupy produktów na okres np miesiąca i zobaczyć jak zareaguje organizm (np. na odstawienie glutenu, nabiału). Sporo się mówi o nietolerancjach pokarmowych...

Ponieważ Twoja mama ma CU to nie dziwie Ci się, że jesteś wyczulona na wszystkie jelitowe dolegliwości. Psychika odgrywa tutaj ogromną rolę. Poproś lekarkę rodzinną o skierowanie do psychologa - to na pewno Ci pomoże.


Stwierdzono u Ciebie ibs, ale wiedz, że na tym rola lekarzy się nie kończy! Trzeba drążyć dalej temat i próbować do tego ibsu podejść w różny sposób - a to lekami, a to dietą, a to spotkaniami z psychologiem

[Drasilia]

Mogę spróbować... Zresztą przy każdym bilansie pielęgniarka szkolna się na mnie drze, że u tego dietetyka to ja powinnam być już dawno, a w ogóle to się odchudzam i mam anoreksję, bla, bla, bla... Odrzucania takich produktów spróbuję, chociaż część i tak mam wykluczoną przez refluks, ale dzięki W sumie rzeczywiście z tym trzymaniem diety jest u mnie różnie...

Psycholog? Z tego, co zrozumiałam, rodzinna sugeruje mi psychiatrę x.x W sumie jakaś konsultacja psychologiczna chyba może się przydać... Tylko czy lekarz musi dać do tego jakieś skierowanie?

[pea]

Do psychologa potrzebne jest skierowanie. Do psychiatry - nie. Warto pójść najpierw do psychiatry i opowiedzieć o swoim problemie - on powinien dać skierowanie do psychologa (tak było w moim przypadku, ale można też zdobyć skierowanie do psychologa od lekarza rodzinnego). Psychiatra jest z wykształcenia lekarzem, także może przepisać leki, na pewno też z chęcią zobaczy Twoje wyniki. Psycholog lekarzem nie jest i on się zajmuje już typowo leczeniem "uczuć"

Drasilla ja bym na Twoim miejscu się nad tym nie zastanawiała tylko poszła na taką wizytę. Choroba mamy zawsze jest dużym zmartwieniem dla dziecka, a że Ty jesteś wrazliwą jednostką, to bardzo możliwe, że był to czynnik, który wywołał u Ciebie reakcję oranizmu w postaci ibsu.

[Drasilia]

Taką reakcję organizmu wywołało raczej pójście do dość dobrego LO i nagły natłok obowiązków... W gimnazjum też różowo nie było, ale teraz to jest jakaś masakra Choroba mamy po prostu nasiliła to na tyle, że zaczęłam się nad tym bardziej zastanawiać pod kątem NZJ, czyli jak to będzie dalej z mamą i jaką mam szansę to odziedziczyć. Juz i tak mam kłopoty ze zdrowiem i naprawdę mi tego wszystkiego wystarczy, dopiero co ze szpitala dziś wyszłam No i chciałabym, żeby z mamą w końcu było lepiej...

A jak wygląda taka wizyta psychologiczna?

[pea]

Drasilia głowa do góry. Domyślam się jak Ci ciężko. Moje dolegliwości zaczęły się jak miałam 17 lat... W takim wieku zazwyczaj nie myśli się o chorobach tylko chce się poznawać świat, ludzi i dobrze się bawić a nasze dolegliwości powodują, że człowiek często najchętniej zamknąłby się sam w pokoju.

Kiedyś znalazłam bardzo ciekawy link na temat właśnie ibsu i psychiatrii: http://www.pfm.pl/u235/navi/201107
Warto przeczytać.

Wizyty się nawet nie obawiaj! U psychiatry po prostu powiedziałam, że zdiagnozowano mi ibs, nie odnaleziono żadnej fizycznej przyczyny moich dolegliwości w organizmie, a ja już sobie kompletnie nie radzę z tymi dolegliwościami. Lekarz robi wywiad: co konkretnie się dzieje, jaka jest Twoja sytuacja rodzinna, czy bierzesz jakieś leki itp itd. Ponieważ ibs jest uznawany za chorobę psychosomatyczną, to lekarz od ręki powinien dać Ci skierowanie do psychologa.

Pierwsza wizyta u psychologa przebiega podobnie. Muszę tylko zaznaczyć, że psycholog do którego ja chodzę na terapię ma też wykształcenie psycho-terapeutyczne (nie wiem czy taki zwykły psycholog może zaproponować terapię). Opowiadasz co się dzieje, co chciałabyś zmienić. Psycholog zaznajamiając się z tym zaproponuje Ci i prawdopodobnie jakąś terapię. W zależności od tego w jakim nurcie się specjalizuje będzie kładł nacisk w rozmowach z Tobą na inną rzecz. Szuka się po prostu przyczyny wystąpienia ibsu i stara się jej pozbyć. Jeżeli to jest stres związany z chorobą mamy/szkoła itd. to psycholog powinien Ci po prostu pomóc zmienić "patrzenie" na te wszystkie sprawy.

Mi się wszystko udało załatwić szybko, i na NFZ, trzeba tylko zrobić rozeznanie gdzie są jakie terminy

[Drasilia]

I tam, ciężko... Najgorsze jest to, że mam po prostu potworne wrażenie, że się ośmieszam i użalam nad sobą... Miałam naprawdę poważne problemy zdrowotne i było wszystko ok, a teraz dobija mnie taka pierdoła Spróbuję coś z tym psychologiem załatwić, tym bardziej, że w sumie już 3 lata temu PPP chciało mnie skierować przy okazji badań na zajęcia terapeutyczne związane z walką ze stresem. Tylko wtedy stwierdziłam, że dam sobie sama z tym radę, a dałam, jak widać. Artykuł bardzo ciekawy. Przyznam się, że jakoś nieswojo czuję się z myślą, że miałabym tak z kimś obcym gadać twarzą w twarz o tego typu problemach, w dodatku dość błachych. Chyba muszę sobie to jakoś poukładać w głowie...

[pea]

Drasilia mi się właśnie wydaje, że błąd tkwi w tym, że często ludzie myślą, że to "pierdoła". Jasne, że w porównaniu do chorób, które przykuwają człowieka do łóżka, lub zwiastują rychłe zejście z tego świata to ibs nie wydaje się zbyt poważnym schorzeniem.

I podobnie jak Ty - okropnie się wkurzałam na siebie, że nie potrafię się wziąć w garść tylko cały czas biadolę. Ale to jest naprawdę silniejsze ode mnie. I bałam się reakcji psychologa jak i psychiatry - szczególnie jak siedzi się w poczekalni i widzi się ludzi, którzy już na pierwszy rzut oka mają poważne problemy. Od lekarz zawsze słyszałam "ibs to nic, proszę się nie przejmować". A psycholog na pierwszym spotkaniu już mi powiedział, że tym właśnie należy się przejmować! A nie spychać w kąt i udawać, że wszystko jest ok. Trzeba zrobić porządek ze sobą i tego Ci życzę

[Drasilia]

Dzięki Rzeczywiście spróbuję to ogarnąć Niech no tylko znajdzie się trochę wolnego czasu

[Agula84]

fakt, chyba trzeba sie zebrac w sobie ja tez sie uzalam, strasznie, poprostu strasznie- mam przed oczami wizje, ze umre na ten brzuch a moje male dziecko zostanie bez matki. katastrofa.

Drasilia, u mnie jest stan zapalny, ale na tyle skapy, ze nikt nie uwaza zeby mi cos powaznego dolegalo.

Lekarka mi kiedys powiedziala ze ibs to nie jest choroba powazna, z tym sie zyje. jednych boli brzuch inni maja nadcisnienie. w sumie nie wiem, czy nie wolalabym miec nadcisnienia

[Drasilia]

Mnie w sumie dobija chyba bardziej to, że dokłada mi się to do całego stresu i roboty Akurat mam to stosunkowo mało dokuczliwe w porównaniu z większością (tak myślę), bo chociaż kłujące bóle brzucha budzące mnie o 3 w nocy miłe nie są, to da się z tym żyć I z jednym się zgodzę - czasem paradoksalnie z poważnymi kłopotami ze zdrowiem łatwiej się zebrać niż z czymś takim Do poważnej choroby nie ma po co dorabiać teorii, trzeba się skupić na walce, a tu można milion scenariuszy dorobić i dalszych ciągów a to męczy psychicznie i koło się nakręca...

[Coralie]

kłujące bóle brzucha budzące mnie o 3 w nocy miłe nie są

A te bóle są silne? Lekarz wie, że budzą Cię w nocy?

[Drasilia]

Wie. Różnie - czasem boli mocniej, czasem mniej. To trwa nieraz wiele dni i nocy. Śpię wtedy z przerwami. Dziś obudziły mnie o 3. Raz właśnie po takim napadzie ostrego kłucia w prawym dole biodrowym dostałam skierowanie na chirurgię, by wycięli wyrostek, ale... przeszło. Innym razem skierowali mnie na kolonkę i byłam u gastro w trakcie jednego z ataków bólu. Stwierdziła tkliwość jakoś pod pępkiem. Kolonka nie wykazała absolutnie nic. To może coś znaczyć...?